Życie po życiu...

Czasem wydaje nam się, że wszystko jest na zawsze, a to co posiadamy i co osiągnęliśmy zawsze już z nami będzie,że zmiany które w życiu przyjdą będą, tylko na lepsze.
Żyjemy w zawieszeniu, bo to jest wygodne.
To zawieszenie daje nam poczucie bezpieczeństwa i nawet gdy zaczyna nam czegoś brakować, to trzymamy się tego, bo boimy się zmienić coś w swoim życiu.
I tak przez poczucie bezpieczeństwa i stagnację mamy zamglony obraz na wszystko. Ale życie jest nieprzewidywalne. Pewnego dnia budzisz się, otwierasz szeroko oczy i  w końcu zaczynasz widzieć.To tak jakby niewidomemu przywrócić wzrok.  Okazuje się, że nie wszystko jest takie jakie widzieliśmy do tej pory, że wszystkie znaki na ziemi i niebie mówiły ci, że czas na zmiany.
Moje życie od bardzo dawna nie wyglądało tak jak wyglądać powinno i bardzo dużo czasu zajęło mi podjęcie decyzji które wywróciły mój dotychczasowy świat do góry nogami.
I choć na początku było bardzo ciężko, (bo przecież było mi wygodnie, mimo iż byłam nieszczęśliwa), dziś wiem, że była to najlepsza decyzja w moim życiu. Wierzę,że  zrobiłam wszystko co mogłam, aby moje życie w końcu weszło na właściwe tory.
Dlatego nie bójcie się zmian i podejmujcie ryzyko. Jest tylko jedna, jedyna zasada, której musisz się trzymać- nigdy w życiu nie wolno ci ranić innych. Bo pamiętaj "karma to suka" i wróci do ciebie jak bumerang, w najmniej oczekiwanym momencie. Gdy będziesz już szczęśliwy, gdy będziesz myślał, że w życiu masz już wszystko czego pragnąłeś, ona wróci i uderzy cię w tył głowy... upadniesz na twarz i nie będziesz w stanie się już podnieść,wtedy dotrze do ciebie jak bardzo ktoś przez ciebie cierpiał i nie będziesz w stanie zrobić nic.
Więc rozpędź swój pociąg i żyj pełną parą, oddychaj pełną piersią i uśmiechaj się, bo życie potrafi być piękne.
A kiedy masz pewność,że nie zrobiłeś nic złego, to pędź do przodu i nie oglądaj się za siebie.
Przecież nie będziesz musiał się obawiać, że zło które wyrządziłeś zaczęło cię właśnie gonić.

Jak być szczęśliwym

Próbowałyście kiedyś być szczęśliwe, tak za wszelką cenę ? Następne pytanie powinno brzmieć: udało się ? ale ja zapytam inaczej... Dlaczego się nie udało?
Odpowiem Wam - bo nie można być szczęśliwym na zawołanie.
        Ostatnio przechodziłam bardzo ciężkie chwile w moim życiu.  Przez ostatnie miesiące mój stan depresyjny w skali od 1-10 wynosił jakieś -3. Działo się tak ponieważ,próbując pomagać
i uszczęśliwiać wszystkich dookoła zapomniałam o sobie.Wystarczyły 4 miesiące i życie ze mnie uleciało, nie spałam, nie uśmiechałam się, wiecznie płakałam po nocach. W końcu przyszedł czas, że usiadłam i zaczęłam zastanawiać się co robię nie tak? Gdzie jest ta uśmiechnięta dziewczyna z wakacyjnych zdjęć ?
       I nagle poczułam jakby ktoś przybił mi piątkę... w twarz... krzesłem... I zrozumiałam.
Spalałam się, aż spłonęłam na stosie odpowiedzialności za innych, ratowania tego czego już nie da się uratować, walczenia o coś o co walczyć nie warto.
      Ale przecież wszystko co nas spotyka, dzieje się po coś- ja musiałam zrozumieć, że czasem warto być egoistką. I wam kochane kobietki też tak radzę. Próbujemy być idealnymi matkami, żonami, kochankami,pracownicami, córkami, przyjaciółkami... ale tak się nie da. Nie da się wstawać o szóstej i kłaść się po północy, gotować, sprzątać, pracować,prać, zajmować się dziećmi i przy tym wyglądać jak Miss. Czasem po prostu musimy odpuścić.
     Ostatnio koleżanka, powiedziała mi, że po namowach męża zmieniła pracę, po to aby mogli lepiej zorganizować zajmowanie się ich 4 letnim synkiem. Po kilku tygodniach dowiedziała się,że ją zdradził. Zmieniła pracę która sprawiała jej przyjemność,  z którą wiązała przyszłość- zdobiła to,
aby ułatwić im wspólne życie, czy było warto ? pewnie gdyby myślała o sobie nie podjęła by takich decyzji, ale ja z pełną świadomością mówię,że nie- nie było warto.
Dlatego zróbcie wszystko aby być szczęśliwe, bo tak naprawdę życie jest bardzo proste.

Nie lubicie swojej pracy - znajdźcie nową.
Wasz partner Was nie docenia - znajdźcie innego (uwierzcie mi, w końcu znajdzie się ktoś, to doceni wasze starania).
Uważacie,że jesteście za grube- zacznijcie ćwiczyć.
Uwielbiacie słodycze- jedzcie je do woli (ale tylko jeden dzień w tygodniu ;))
Lubicie śpiewać - chodźcie na karaoke i nie przejmujcie się, że pół sali w wyjdzie podczas waszego występu- przecież śpiewać każdy może.
Uwielbiacie wino- ..........  Ja też

Więc życzę Wam kochane kobietki dużo tych małych i tych większych przyjemności,
a także umiejętności zdystansowania się,do życia codziennego.
Nie wiem jak Wy... ale ja osobiście zamierzam być szczęśliwa, więc odpuszczam....
niech teraz ktoś powalczy o mnie, a czas pokaże czy było warto.
Musimy same dbać o własne szczęście- przecież jesteśmy silnymi, niezależnymi kobietami ;)

MsS

"Mój jest ten kawałek podłogi"... czyli 20 lat kredytu hipotecznego.

Ostatnio zaczęłam przeglądać różne oferty mieszkań na sprzedaż. Jedne większe, drugie mniejsze, wyremontowane i takie do remontu - nic tylko brać,ale... bo zawsze jest jakieś "ale", niestety
nie jesteśmy Syryjczykami ( i może teraz część z was mnie zlinczuje) na minę kota ze Shreka
i smutne oczy, nikt nam mieszkania nie da. Więc mamy te 30 lat na karku i decydujemy się
na kredyt. Szczęśliwi ci, którzy dobrali się w pary (bo wtedy zdolność kredytowa jest większa).
Single mają odrobinę gorzej, bo potrzebują wyższych zarobków lub poręczycieli.
Tanecznym krokiem idziemy do doradcy,  przystojny Pan w ładnym garniturze z przyklejonym uśmiechem do twarzy, przegląda oferty banków w poszukiwaniu (oczywiście najkorzystniejszej) dla nas. I nagle dostajesz hasła  na twarz: 30 lat spłaty, 750 zł miesięcznie, 30 tys wkładu własnego,
2 poręczycieli.

Na początku myślisz,że jak w jakimś fajnym teleturnieju, możesz sobie wybrać jedną z opcji,
więc zaczynasz się zastanawiać "A", "B", "C" czy "D"  hmmm może jednak wykonam telefon do przyjaciela , albo zadam pytanie publiczności ?
W końcu Pan z uśmiechem jak z reklamy "blend a med" mówi, iż z jego wyliczeń to jest dla ciebie najkorzystniejsza oferta. Wychodzisz i już nie tańczysz, wręcz przeciwnie, odnosisz wrażenie,że nogi przyklejają Ci się do chodnika.
Po głowie zaczynają krążyć myśli "że u rodziców,chyba wcale nie jest tak źle" i " że gdybyś miał te 30 tys.
to byś sobie życie na nowo ułożył".
W końcu się decydujesz. W banku podpisujesz tonę papierów- oczywiście okazuje się,że czegoś jeszcze brakuje więc zasuwasz jak ten jeleń milion razy
z każdym papierkiem. Po dwóch miesiącach przychodzi decyzja... "rozpatrzono pozytywnie" ( i w tym przypadku pary mają znacznie gorzej, bo wspólny kredyt jest bardziej wiążący niż małżeństwo). I tak naprawdę nie wiesz czy masz się cieszyć,czy płakać nad losem swoich "najbliższych" 30 lat swojego życia.
Ja również mam takie dylematy, ale często najważniejsze decyzje w naszym, życiu pomaga nam podjąć czas..., podobno on jest najlepszym doradcom. Mi zostało jeszcze jakieś dwa lata względnej młodości- później, będę już ryczącą "trzydziestką" i kto wie... może do tego czasu będę już dumną właścicielką m2 ze ślicznym widokiem na park i 30 letnim obciążeniem hipotecznym  ;)
Tak czy inaczej, wszystkim którzy podjęli już ten krok gratuluję... nie tylko odwagi.